VDI و RDS چه تفاوت هایی دارند؟
برنامه های کاربردی مجازی و دسکتاپ ها نقش کلیدی در شرکت های نسل جدید دارند، اما قبل از شروع ، باید VDI در مقابل RDS و نقاط قوت و ضعف هر رویکرد را در نظر بگیرد.
هم RDS و هم VDI روش‌هایی برای ذخیره و ارائه دسکتاپها و برنامه‌های مجازی‌سازی شده هستند، اما از چند جهت با هم تفاوت دارند. به طور کلی، VDI کنترل و سفارشی سازی بیشتری را فراهم می کند، در حالی که RDS هزینه های ذخیره سازی و سربار ذخیره سازی را به حداقل می رساند.
VDI به واحد IT اجازه می‌دهد تا دسکتاپها و برنامه‌های کاربردی مجازی را به کاربر نهایی از طریق یک شبکه داخلی امن ارائه دهد، زیرا یک سرور متمرکز، نمونه‌های دسکتاپ را در یک مرکز داده میزبانی می‌کند. سازمان‌هایی که برای مجازی‌سازی برنامه‌ها و دسکتاپ به VDI متکی هستند، اغلب زیرساخت‌های پشتیبان را در داخل دیتا سنتر مدیریت می‌کنند. VDI به واحد IT اجازه می دهد تا زیرساخت را مطابق با نیازهای کاربران خود سفارشی کند.
به عنوان مثال، سازمان‌هایی که برنامه‌های مجازی فشرده گرافیکی را اجرا می‌کنند، می‌توانند نسبت به سایر سازمان‌ها سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی در GPU انجام دهند. واحد IT این گزینه را دارد که دسکتاپ های مجازی را به صورت دائمی یا غیردائم میزبانی کند. در مدل اول یک سیستم عامل دائمی با سفارشی سازی های مخصوص کاربران تحویل کاربر داده می شود و تمام تنظیمات و فایل های کاربران ذخیره می شود، در حالی که در مدل دوم دسکتاپ ها را به عنوان یک سیستم عامل خام به کاربران تحویل داده می شود و به محض خاموش شدن ماشین مجازی تنظیمات به حالت اول بر می گردد.
واحد IT باید منابع مجازی مانند حافظه و CPU را به VDI تخصیص دهد. تا اگر سازمان‌ها در تخصیص منابع با مشکل مواجه شوند، می‌توانند سرورها را در زیرساخت خود طوری پیکربندی کنند تا از منابع به‌طور کارآمدتر استفاده کنند و از این منابع اشتراکی اضافی برای چندین سیستم‌عامل در صورت نیاز استفاده کنند.
یکی از ملاحظات اصلی در بحث VDI در مقابل RDS این است که با VDI، واحد IT می‌تواند هر برنامه‌ای را که با سیستم عامل کاربر سازگاری ندارد جداگانه مجازی‌سازی کند و برنامه‌های مجازی را جداگانه تحویل کاربر دهد تا از هرگونه مشکل سازگاری جلوگیری شود.برای سازمان‌های دارای VDI، دسکتاپهای دائمی مزایای امنیتی و مدیریتی دسکتاپهای مجازی را فراهم می‌کنند، در حالی که به کاربران اجازه می‌دهند تا دسکتاپ منحصراً متعلق به خودشان را حفظ کنند. VDIدر مدل های غیر مداوم و سیال دسکتاپ ها را به طور تصادفی بین کاربران توزیع می کند، بنابراین شخصی سازی دشوارتر است. فناوری اطلاعات می‌تواند در صورت نیاز از این دو گزینه به صورت پشت سر هم استفاده کند که باعث انعطاف‌پذیری بیشتر در مدل میزبانی دسکتاپ می‌شود. با VDI، سازمان ها به ویندوز محدود نمی شوند، بنابراین انعطاف پذیری بیشتری برای ارائه انواع مختلف دسکتاپ مجازی برای موارد استفاده مختلف دارند.
VDI همچنین می‌تواند از موارد استفاده با منابع فشرده‌تر مانند طراحی سه بعدی با تصاویر دسکتاپ سفارشی‌شده و منابع اضافی تخصیص یافته برای دسکتاپهای مجازی، بهتر پشتیبانی کند.هر کاربر دسکتاپ مخصوص به خود را با VDI دارد، برخلاف کاربران RDS که از یک سرور به دسکتاپ های مجازی دسترسی دارند، بنابراین رویکرد VDI سطح بالاتری از امنیت را ارائه می دهد. VDI همچنین به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا دسکتاپها و زیرساخت‌های مجازی را برای مطابقت با استانداردها و سیاست های امنیتی خاص سازمان مانند سازمان های فعال در حوزه مراقبت‌های بهداشتی و بانکداری سفارشی سازی کند.
رویکرد عملی که واحد فناوری اطلاعات باید برای مدیریت VDI اتخاذ کند، می تواند به یک کار وقت گیر تبدیل شود. به عنوان مثال، ساختن زیرساخت های Back-end که VDI را تشکیل می دهد، نیاز به سرمایه گذاری منابع قابل توجهی دارد. علاوه بر این، هنگامی که سیستم‌های بک‌اند مستقر شدند، افزایش و کاهش مقیاس VDI چه در بعد نرم افزاری و چه در بعد سخت افزاری فعالیت های بیشتری را برای مدیران فناوری اطلاعات تولید می کند. سازمان‌ها می‌توانند با ایجاد پروفایل های کاربر، دسکتاپهای غیرمداوم را شخصی‌سازی کنند، اما فناوری اطلاعات همچنان باید راهی برای ذخیره تمام داده‌های پروفایل کاربر پیدا کند.
IT می‌تواند پروفایل‌ها را در دستگاه‌های کاربران یا در فضای ذخیره‌سازی شبکه ذخیره کند، اما هر یک از این گزینه‌ها دارای اشکالاتی هستند. اگر IT پروفایل‌های کاربر را در نقاط پایانی ذخیره می‌کند، کاربران باید دستگاه‌هایی با ظرفیت ذخیره‌سازی کافی برای نگهداری داده‌ها داشته باشند، که اغلب در مورد تین کلاینت‌های ارزان‌قیمت صدق نمی‌کند.
اگر متخصصان فناوری اطلاعات پروفایل کاربر را در فضای ذخیره‌سازی شبکه ذخیره کنند، برخی از صرفه‌جویی‌های ذخیره‌سازی را که VDI غیردائمی فراهم می‌کند، نفی می‌کنند. مایکروسافت مجوز محصولات آفیس و آفیس 365 خود را بر اساس هر کاربر صادر می کند، که می تواند برای دسکتاپ های غیر دایمی و سیال مشکلاتی ایجاد کند. دسکتاپ های دائمی متعلق به کاربران خاصی هستند، بنابراین به IT اجازه می دهند مجوزها را به کاربران اختصاص دهد. با این حال، با دسکتاپهای غیرمداوم، چندین کاربر می‌توانند به همان دسکتاپ دسترسی داشته باشند.
مجوزهای نرم افزار معمولاً به یک کاربر و دسکتاپ می چسبند، بنابراین وقتی کاربران با هر بار ورود به دسکتاپ متفاوتی دسترسی پیدا می کنند، مدل سنتی مجوز کار نمی کند. IT می تواند این سردرگمی صدور مجوز را با Microsoft Office 365 ProPlus که مجوز را به جای کاربر به دسکتاپ اختصاص می دهد، برطرف کند. در نتیجه، فناوری اطلاعات می‌تواند مجوز مایکروسافت آفیس را برای تعداد کاربرانی که ممکن است در هر زمان روی دسکتاپ کار می‌کنند، اختصاص دهد. اما این رویکرد بار مدیریتی بیشتری بر IT وارد می کند.
Remote Desktop Services یک پروتکل ویندوز سرور است که دسکتاپ های مبتنی بر جلسه را ارائه می دهد. با RDS، کاربران به یک سیستم عامل مشترک و تصویر دسکتاپ روی سروری دسترسی پیدا می‌کنند که منابع مجازی آنها از یک مجموعه می‌آیند که همه کاربران را در بر می‌گیرد. به همان روشی که VDI می‌تواند چندین تصویر دسکتاپ را میزبانی کند، سرور مایکروسافت ویندوز که میزبان RDS است، می‌تواند میزبان نمونه‌های مختلفی از ماشین‌هایی باشد که RDS برای کاربران نهایی شبیه‌سازی می‌کند.کاربران می توانند از طریق هر شبکه ایمن که می تواند یک اتصال دسکتاپ راه دور برقرار کند به سرورهای RDS متصل شوند.کاربران نیازی به اتصال با VPN یا شبکه شرکتی ندارند.
RDS یک دسکتاپ ویندوز تمیز، هر برنامه تجاری از پیش پیکربندی شده و منابع محاسباتی لازم برای انجام وظایف کاری را در اختیار کاربران قرار می دهد.RDS بار ایجاد و سفارشی سازی زیرساخت را از سازمان دور می کند، که می تواند برای سازمان هایی که منابع لازم برای ایجاد VDI خود را ندارند مفید باشد.
یک مثال از این موضوع این است که چگونه RDS موضوع صدور مجوز را به طور کامل از صفحه IT حذف می کند. اشتراک RDS شامل مجوز دسترسی موقت مشتری برای هر جلسه دسکتاپ است. از آنجایی که مجوز RDS موقتی است، هیچ محدودیتی برای دستگاه وجود ندارد، بنابراین کاربران در هر یک از دستگاه های خود، که می‌تواند شامل رایانه رومیزی یا دستگاه تلفن همراه باشد، از راه دور به Microsoft Office دسترسی پیدا کنند. این برای کاربرانی که از دستگاه های مختلف به دسکتاپ مجازی دسترسی دارند یا برای کاربرانی که دسکتاپ را به اشتراک می گذارند ایده آل است.در حالی که RDS در مقایسه با VDI سادگی بیشتری ارائه می دهد، هنوز هم فضایی برای سفارشی سازی برای بهبود تجربه کاربر وجود دارد.
سازمان‌هایی که مشترک RDS هستند می‌توانند برنامه‌ها را در زیرساخت خود مجازی‌سازی و میزبانی کنند، اما برای انجام این کار باید به مجازی‌سازی اپلیکیشن مایکروسافت (App-V) اعتماد کنند. IT باید در چارچوب دستورالعمل های میزبانی App-V کار کند. هنگامی که IT یک برنامه را در App-V آپلود می کند، می تواند آن را مانند هر برنامه مجازی دیگری برای کاربران مستقر کند. RDS امکان سفارشی‌سازی با دسکتاپ شخصی را فراهم می‌کند، که مایکروسافت آن را به RDS در ویندوز سرور 2016 اضافه کرد. دسکتاپهای جلسه شخصی، هر زمان که به سیستم وارد می‌شوند، یک دسکتاپ را برای کاربران فراهم می‌کنند. دسکتاپهای نشست شخصی همچنین به IT این امکان را می‌دهند که امتیازات مدیریتی را نسبت به دسکتاپ حفظ کند یا به کاربران اجازه دهد تا به عنوان سرپرست دسکتاپ خودشان کار کنند.
مدیران دسکتاپ مجازی ممکن است با برنامه‌هایی که با دسکتاپ RDS سازگار نیستند، با مشکل مواجه شوند. این می تواند مشکلات عملکردی ایجاد کند و دسترسی به برنامه های خاص را در تمام دسکتاپ ها مسدود کند، که IT به راحتی نمی تواند آنها را برطرف کند. برای حل چنین مشکلاتی، متخصصان فناوری اطلاعات با استفاده از RDS باید پارت هایی ایجاد کنند که فضای ذخیره سازی هر برنامه را از هم جدا کرده و از ایجاد مشکل در یک برنامه با سایر برنامه ها جلوگیری کند.
به طور معمول، RDS شخصی سازی محدودی را ارائه می دهد زیرا همه کاربران در طول اجرای دسکتاپ خود به یک سیستم عامل و برنامه های مشابه دسترسی دارند. علاوه بر این، RDS نمی‌تواند هیچ سیستم‌عاملی را که روی سرور ویندوز میزبانی نشده است اجرا کند. برای مثال، هر موردی که به ماشین‌های مجازی macOS نیاز دارد، به رویکرد متفاوتی نیاز دارد. مدیران فناوری اطلاعات می‌توانند دستگاه‌های macOS را به RDS متصل کنند، اما نمی‌توانند از RDS برای تحویل macOS به نقاط پایانی مدیریت‌شده خود استفاده کنند.
مانند هر فناوری تجاری، انتخاب بین VDI در مقابل RDS به موارد استفاده سازمان، منابع، فناوری‌های مجازی‌سازی موجود و مجموعه مهارت‌های مدیران فناوری اطلاعات بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر سازمانی سرمایه گذاری اولیه قابل توجهی را برای ساخت VDI در محل انجام دهد و منابع نیروی کار و سرمایه برای انجام تعمیرات اساسی در تمام سرورهای خود را نداشته باشد، VDI فعلی ممکن است گزینه بهتری باشد. با این حال، برخی از سازمان‌ها با VDI موجود ممکن است متوجه شوند که دیگر برای تجارت آنها مناسب نیست. اگر آنها منابع لازم را داشته باشند، ممکن است ارزش آن را داشته باشد که VDI قدیمی خود را پشت سر بگذارند و به RDS انتقال دهند.
برای سازمان‌هایی که هیچ سرمایه‌گذاری در VDI ندارند، تصمیم کمی ساده‌تر است. سازمان‌هایی که نیاز به افزایش یا کوچک‌سازی سریع، مجموعه‌ای از دسکتاپ مجازی غیرسفارشی یا دسترسی منحصراً به سیستم عامل ویندوز دارند، باید بتوانند با RDS کار کنند. سازمان‌هایی که برنامه‌های تجاری پیچیده‌ای دارند که فناوری اطلاعات باید مجازی‌سازی کند، طیف وسیعی از انواع کاربران که هر کدام به تصاویر دسکتاپ منحصربه‌فرد نیاز دارند، و منابعی برای ایجاد زیرساخت‌های پشتیبان سفارشی خود، احتمالاً متوجه می‌شوند که VDI نیازهای آنها را برآورده می‌کند.
